W Egipcie mumifikowano nie tylko ludzi, ale i zwierzęta. Często składano je jako dary grobowe i ofiarowywano odpowiednim bóstwom, które zwierzęta te symbolizowały. Na przykład bogini Bastet ofiarowywano mumie kotów, takie jak ta na wystawie. Koty były uważane za święte zwierzęta, a za ich zabicie groziła surowa kara.

Co ciekawe, zdarzały się także fałszywe mumie. Pod bandażami wcale nie kryły się istoty, których kształt przypominała mumia, tylko drobne gałązki lub kosteczki innych zwierząt.

Mumii zwierzęcych zachowało się o kilka milionów więcej niż ludzkich, choć i tak wiele z nich zostało zniszczonych – używano ich jako balastu dla statków, nawozu i sproszkowanego leku.

Drugi zabytek to mumia małego krokodyla. W mitologii egipskiej w ten sposób przedstawiano boga Sobka, który był kojarzony z siłami przyrody, odrodzeniem, ale jednocześnie budził lęk wśród ludzi.

Krokodyle były także hodowane przy świątyniach, a potem składano je jako ofiary i mumifikowano. Na cmentarzyskach poświęconych Sobkowi odkryto dziesiątki mumii krokodyli, wśród których znajdują się zarówno dorosłe, jak i młode osobniki, niektóre umieszczano również w drewnianych sarkofagach.

W przypadku mumii ludzkich trzeba było wykonać cały szereg czynności. Dzisiaj wszystkie wydają się nam okropne, ale Egipcjanie chcieli w ten sposób zapewnić odpowiednie schronienie dla duszy zmarłego.

Rozpoczynano od mycia ciała, golenia i nacierania go specjalną maścią. Następnie haczykiem, przez lewą dziurkę od nosa wyciągano mózg, a przez nacięcie w lewym boku wnętrzności. W ciele pozostawiano tylko serce – mieszkanie duszy.

Część organów wyjmowano i mumifikowano osobno, a później umieszczano je w oddzielnych pojemnikach, tzw. urnach kanopskich. Były to cztery pojemniki o różnych pokrywkach z przedstawieniami zwierząt. Każdy przeznaczony był na inną część ciała. Ludzka głowa była na wątrobę, pawian na płuca, sokół na jelita, a szakal na żołądek. Urny te wkładano później do specjalnych skrzynek, takich jak ta na wystawie.

Najdłuższym etapem mumifikacji było suszenie ciała. Trwał on 40 dni. Później ciało wypełniano kawałkami materiałów i trocinami, a następnie owijano bandażami. Każdy palec owijano osobno, dlatego na zrobienie mumii potrzebowano nawet 300 metrów bandażu! Dopiero tak przygotowana mumia mogła spocząć w sarkofagu

W gablocie po lewej znajduje się skarabeusz uskrzydlony. To wyjątkowy rodzaj amuletu, który był doczepiany do bandaży mumii na wysokości serca zmarłego lub do specjalnej siatki mumiowej wykonanej z kolorowych paciorków. Amulet ten miał zapewnić odrodzenie się duszy w zaświatach.