Tereny Lubelszczyzny od około 1100 do około 400 roku p.n.e. zajmowała kultura łużycka. Mimo że, jak wcześniej, podstawowymi surowcami do wyrobu narzędzi i ozdób były kamień, kość i drewno wytwory brązowe stawały się coraz częstsze, a kunszt ich wykonania coraz większy.

W 1952 roku mieszkaniec wsi Wakijów na pobliskiej łące, w starym zakolu rzeki Huczwy, na głębokości około 1 metra, znalazł ozdoby brązowe. Przy przedmiotach, według odkrywcy, znajdowały się także kości ludzkie. Podczas wizji lokalnej, przeprowadzonej przez prof. K. Jażdżewskiego, odkryto tylko jedną kość palca ręki.

Odnaleziony zespół ozdób brązowych składa się z naszyjnika wykonanego z czworograniastego pręta skręconego dookoła swej osi, którego oba końce zostały spłaszczone, dwuczęściowej ozdoby złożonej z ażurowej fibuli i z ażurowej trójkątnej zawieszki z jednym zachowanym wisiorkiem, a także spiralnej taśmy, która w chwili wydobycia była nawinięta na drewniany pręt. Przedmioty te zostały wykonane metodą odlewania i kucia.

Ślady reperacji odkryte na trójkątnej zawieszce oraz silne wytarcia wszystkich ozdób świadczą o długotrwałym użytkowaniu. Ich chronologię należy określić na wczesną epokę żelaza, okres halsztacki (600–500 rok p.n.e.). Najprawdopodobniej wydobyte przez znalazcę ozdoby 2500 lat wcześniej należały do kobiety, która utonęła w bagnie. Ich podstawowe wymiary to: dłuższa oś naszyjnika – 175 mm, szerokość tarczki – 90 mm, wysokość zawieszki – 140 mm, długość spirali – 185 mm