Inwazja Hunów w 375 roku n.e. zapoczątkowała wielkie zmiany na mapie politycznej i etnicznej Europy. Rozpoczął się okres wędrówek ludów. W naszym regionie nastąpiło załamanie się osadnictwa o tradycjach okresu rzymskiego. Świadectwem niepokojów przypadających na ten okres są między innymi znaleziska skarbów.

Wyjątkową rangę ma wśród nich skarb bursztynu z Basonii, który należy do największych znanych dotąd znalezisk z gotowymi wyrobami bursztynowymi. Składa się z paciorków oraz surowca bursztynowego. Około połowy V wieku n.e. dostał się w okolice Basonii, zapewne w czasie transportu Wisłą znad Bałtyku. Dokładne miejsce jego odkrycia nie jest znane, zostało dokonane przypadkowo w 1914 roku, a opisane w literaturze dopiero po 23 latach. Według relacji znalazców skarb miał zawierać około 300 kg brył surowca bursztynowego i około 30 kg gotowych paciorków. Obecnie w zbiorach Działu Archeologii Muzeum Narodowego znajdują się 253 paciorki bursztynowe, 11 brył surowca i kilkanaście fragmentów paciorków. Mamy do czynienia z bursztynem bałtyckim – sukcynitem. Paciorki należące do skarbu z Basonii zostały wykonane przy użyciu tokarki.

Ze względu na ich różnorodny kształt można wyróżnić pięć typów. Najbardziej charakterystyczne są paciorki tarczowate, wypukłe, określane często jako tzw. typ basoński. Niektóre są gładkie niezdobione. Inne posiadają ornament w postaci dookolnych bruzd. Ślady obróbki zachowały się na wyrobach bardzo dobrze. Nie ma śladów użytkowania, co świadczy o zdeponowaniu ich w ziemi w krótkim czasie po wyprodukowaniu. Potwierdza to kupiecki charakter skarbu.