W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Dzięki temu serwis internetowy może być maksymalnie bezpieczny i wygodny.  Zobacz politykę prywatności >>>

Wyszukiwarka

Wyświetl:
Wyszukiwanie zaawansowane
Nazwa obiektu / tytuł
Nr inwentarzowy
Autor / wytwórnia
Miejsce powstania
Data powstania
Rodzaj
Technika
Tworzywo
Słowa kluczowe
Strona Muzeum Narodowego w Lublinie > Katalog zbiorów > Wachlarz
powrót do wyników
poprzedni
następny
Wachlarz rozkładany. Pokrycie asymetryczne, dwustronne, malowane gwaszem. Twarze postaci wykonane z malowanych, naklejanych, płytek kości słoniowej, ich stroje z malowanych kawałków tkaniny jedwabnej również naklejanych na papier pokrycia. Na wachlarzu przedstawiono sceny rodzajowe w charakterystycznej perspektywie (widziane nieco z góry) w kompozycji kontynuacyjnej, przedstawiają dworzan w towarzystwie wysokiego urzędnika, w scenerii pałacowego ogrodu z pawilonami. Barwne stroje z jedwabiu nawiązują do dworskiej mody i są niezwykle zróżnicowane. Podkreślone są różnice w formie i detalu stroju. Urzędowe nakrycie głowy, foutou, wyróżnia jedną z przedstawionych postaci, cesarza (?). Stelaż z kości słoniowej, rzeźbiony w motywy roślinne i figuralne, pióra okładzinowe gładkie. Zdobią je pojedyncze, owalne, rzeźbione kompozycje, medaliony ze scenami figuralnymi. Pierścień mosiężny spina stelaż.
Wachlarz rozkładany. Pokrycie asymetryczne, dwustronne, malowane gwaszem. Twarze postaci wykonane z malowanych, naklejanych, płytek kości słoniowej, ich stroje z malowanych kawałków tkaniny jedwabnej również naklejanych na papier pokrycia. Na wachlarzu przedstawiono sceny rodzajowe w charakterystycznej perspektywie (widziane nieco z góry) w kompozycji kontynuacyjnej, przedstawiają dworzan w towarzystwie wysokiego urzędnika, w scenerii pałacowego ogrodu z pawilonami. Barwne stroje z jedwabiu nawiązują do dworskiej mody i są niezwykle zróżnicowane. Podkreślone są różnice w formie i detalu stroju. Urzędowe nakrycie głowy, foutou, wyróżnia jedną z przedstawionych postaci, cesarza (?). Stelaż z kości słoniowej, rzeźbiony w motywy roślinne i figuralne, pióra okładzinowe gładkie. Zdobią je pojedyncze, owalne, rzeźbione kompozycje, medaliony ze scenami figuralnymi. Pierścień mosiężny spina stelaż.
Wachlarz rozkładany. Pokrycie asymetryczne, dwustronne, malowane gwaszem. Twarze postaci wykonane z malowanych, naklejanych, płytek kości słoniowej, ich stroje z malowanych kawałków tkaniny jedwabnej również naklejanych na papier pokrycia. Na wachlarzu przedstawiono sceny rodzajowe w charakterystycznej perspektywie (widziane nieco z góry) w kompozycji kontynuacyjnej, przedstawiają dworzan w towarzystwie wysokiego urzędnika, w scenerii pałacowego ogrodu z pawilonami. Barwne stroje z jedwabiu nawiązują do dworskiej mody i są niezwykle zróżnicowane. Podkreślone są różnice w formie i detalu stroju. Urzędowe nakrycie głowy, foutou, wyróżnia jedną z przedstawionych postaci, cesarza (?). Stelaż z kości słoniowej, rzeźbiony w motywy roślinne i figuralne, pióra okładzinowe gładkie. Zdobią je pojedyncze, owalne, rzeźbione kompozycje, medaliony ze scenami figuralnymi. Pierścień mosiężny spina stelaż.

nieznany (twórca), Wachlarz




Wysokość: 60 cm, Szerokość: 30 cm





S/R/68/ML
Muzeum Narodowe w Lublinie (Zamek Lubelski), ul. Zamkowa 9, Lublin
Brak kolekcji

Nota popularyzatorska

Wachlarze były znane już w antycznym Egipcie i przybierały różne formy na przestrzeni dziejów. Wykonywano je z mniej lub bardziej trwałych materiałów.

Początkowo służyły celom czysto praktycznym, były używane dla ochłody lub odpędzenia owadów. W rękach władców podkreślały majestat i dostojeństwo, ich poddani zaznaczali nimi swój status, w rękach wojownika-rycerza mogły stanowić niebezpieczną broń, a w delikatnej dłoni damy uwidaczniały subtelną elegancję, grację ruchu, często wytworny gest, element języka znaków dla wtajemniczonych.

Z czasem w różnych rejonach świata praktyczna funkcja tego przedmiotu schodziła na dalszy plan, nabierając wielu nowych, niekiedy zaskakujących znaczeń kulturowych, a zarazem praktycznych (na przykład chiński wachlarz bojowy czy obuchowy).

W Europie w 2. połowie XVI wieku orientalny wachlarz składany wszedł na długo do kanonu akcesoriów modny kobiecej. Stało się to możliwe dzięki ożywionym kontaktom handlowym z Chinami. Początkowo to Portugalczycy, drogą morską, przywozili tysiące wachlarzy wraz z innymi orientalnymi towarami. Szybko zyskały popularność właśnie w Portugalii, a następnie w Hiszpanii i Włoszech. Katarzyna Medycejska, żona francuskiego władcy Henryka II, wprowadziła na nie modę we Francji. Popularność orientalnych wyrobów w następnych latach sprawiła, iż francuscy artyści i rzemieślnicy stworzyli własny typ dekoracji malarskiej na jedwabnej lub papierowej powierzchni wachlarza składanego.

Nie słabło również zapotrzebowanie na te przedmioty sprowadzane ze Wschodu.

Papierowe wachlarze składane były bardzo nietrwałe, łatwo ulegały zniszczeniu, więc nieliczne muzea posiadają dobrze zachowane oryginalne wyroby. Wachlarz składany „o tysiącu twarzy” przedstawia liczne postacie, które mają twarze o precyzyjnym rysunku wykonanym na kości słoniowej, naklejonej na powierzchni asymetrycznego pokrycia z papieru. Barwna dekoracja nawiązuje do dekoracji porcelany orientalnej, również przeznaczonej na eksport do Europy.

Każdy szczegół jest wycyzelowany z wielką starannością. Zarówno uroda i precyzja płaskorzeźbionej powierzchni, jak i oryginalne, malownicze i barwne dekoracje zadecydowały o niesłabnącej modzie na te orientalne akcesoria aż po czasy współczesne.

Magdalena Norkowska

Fundusze Europejskie - Logotyp
Rzeczpospolita Polska - Logotyp
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Logotyp
Unia Europejska - Logotyp