W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Dzięki temu serwis internetowy może być maksymalnie bezpieczny i wygodny.  Zobacz politykę prywatności >>>

Wyszukiwarka

Wyświetl:
Wyszukiwanie zaawansowane
Nazwa obiektu / tytuł
Nr inwentarzowy
Autor / wytwórnia
Miejsce powstania
Data powstania
Rodzaj
Technika
Tworzywo
Słowa kluczowe
Strona Muzeum Narodowego w Lublinie > Katalog zbiorów > Potop
powrót do wyników
poprzedni
następny
Scena rodzajowa o tematyce religijnej. Przedstawienie w poziomym prostokącie, ujęte wąską ramką, w formie tryptyku podzielonego na kwadratowe pola obrazowe, w których artysta przywołuje symultanicznie dwa momenty unicestwienia rodzaju ludzkiego - Potop oraz zniszczenie Sodomy (?). Uchwycone na pierwszym planie, uproszczone sylwetki stłoczonych, przeważnie nagich, uciekających ludzi, którzy w geście rozpaczy unoszą ręce ku niebu, ujęte w pełnym dynamiki ruchu. Na tle syntetyzowanego krajobrazu drugiego planu wyobrażona centralnie arka Noego zapowiadająca nieuchronność nadchodzącego kataklizmu. W prawym polu obrazowym prawdopodobnie scena zagłady płonącej Sodomy, z syntetycznie ujętymi sylwetami płonących zabudowań. Nawałnicy towarzyszą efekty świetlne w postaci piorunów rozbijających skłębione chmury. Akcentują je żywe tony czerwieni, która według artysty ma wyrażać m.in. gwałt i niepokój. Dekoracyjne, giętkie linie obłoków podkreślają horyzontalną, panoramiczną kompozycję przedstawienia, a dramaturgię wyobrażonych scen potęguje ekspresja gestów postaci. Narracyjne rozbudowanie sceny, dramatyzm sytuacji i charakterystyczny sposób upozowania dwóch ciał w prawym polu obrazowym „Potopu” ujawniają bardzo wczesną fascynację malarstwem Domenica Tintoretta. sygn. i dat. oł. p. d.: JW. 29. III. 921
Scena rodzajowa o tematyce religijnej. Przedstawienie w poziomym prostokącie, ujęte wąską ramką, w formie tryptyku podzielonego na kwadratowe pola obrazowe, w których artysta przywołuje symultanicznie dwa momenty unicestwienia rodzaju ludzkiego - Potop oraz zniszczenie Sodomy (?). Uchwycone na pierwszym planie, uproszczone sylwetki stłoczonych, przeważnie nagich, uciekających ludzi, którzy w geście rozpaczy unoszą ręce ku niebu, ujęte w pełnym dynamiki ruchu. Na tle syntetyzowanego krajobrazu drugiego planu wyobrażona centralnie arka Noego zapowiadająca nieuchronność nadchodzącego kataklizmu. W prawym polu obrazowym prawdopodobnie scena zagłady płonącej Sodomy, z syntetycznie ujętymi sylwetami płonących zabudowań. Nawałnicy towarzyszą efekty świetlne w postaci piorunów rozbijających skłębione chmury. Akcentują je żywe tony czerwieni, która według artysty ma wyrażać m.in. gwałt i niepokój. Dekoracyjne, giętkie linie obłoków podkreślają horyzontalną, panoramiczną kompozycję przedstawienia, a dramaturgię wyobrażonych scen potęguje ekspresja gestów postaci. Narracyjne rozbudowanie sceny, dramatyzm sytuacji i charakterystyczny sposób upozowania dwóch ciał w prawym polu obrazowym „Potopu” ujawniają bardzo wczesną fascynację malarstwem Domenica Tintoretta. sygn. i dat. oł. p. d.: JW. 29. III. 921

Wydra, Jan (1902-1937) (malarz), Potop

/





Wysokość: 32,5 cm, Szerokość: 11,2 cm







R/7273/ML
Muzeum Narodowe w Lublinie (Zamek Lubelski), ul. Zamkowa 9, Lublin
Brak kolekcji

Nota popularyzatorska

Jan Wydra (1902–1937) urodził się w Ciecierzynie koło Lublina. Żył w skrajnej biedzie, doświadczenie głodu i wyniszczająca gruźlica przyczyniły się do śmierci artysty w wieku zaledwie 35 lat. Jednakże rozwinął swój talent i pozostawił po sobie wartościową spuściznę.

Dzieło Potop pochodzi z wczesnego okresu twórczości Wydry, zanim rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych i zanim powstało Bractwo św. Łukasza. Jest to więc preludium do późniejszej działalności artystycznej. Artysta nawiązuje do tradycji ikonografii chrześcijańskiej, ujmując znany temat w nowej formie.

Przedstawiona przez artystę scena ma źródło w Księdze Rodzaju. Kompozycja jest pełna postaci ludzkich, tworzących jedną scenę podzieloną na trzy kwadratowe części. Obrazuje zbuntowaną przeciw Bogu ludzkość, dla której nie ma już ucieczki, jedynie Noe i jego rodzina zostaną ocaleni, dzięki arce wybudowanej na polecenie Boga.

W kompozycji Wydry współistnieją ze sobą dwa żywioły – ogień i woda – płonące miasto i spadający na ziemię deszcz – oczyszczające Ziemię. Całości towarzyszy burza, dodająca rozgrywającym się wydarzeniom dramatyzmu i uwypuklająca niebezpieczeństwo. Prawa kwatera, która obrazuje gniew Boży, przedstawia sceny odnoszące się prawdopodobnie do wydarzeń w Sodomie i Gomorze, o czym świadczy płonące miasto i przerażeni ludzie. Niemal wszyscy są nadzy, co może się odnosić do pośpiechu, jaki towarzyszył próbie ucieczki, ale może być też odniesieniem do pierwotnej sytuacji człowieka w rajskim ogrodzie, jego całkowitego odsłonięcia się przed Bogiem. Zastosowana przez Wydrę czerwono-niebieska kolorystyka w połączeniu z ekspresyjnymi pozami dodaje zobrazowanej scenie dramaturgii.

Klara Sadkowska

Fundusze Europejskie - Logotyp
Rzeczpospolita Polska - Logotyp
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Logotyp
Unia Europejska - Logotyp