Egipt był uważany za dar Nilu. Jego starożytna nazwa to Kemet, czyli Czarna Ziemia. W czasie wylewów Nil nawoził pobliskie tereny żyzną glebą o czarnej barwie, która umożliwiała bogate uprawy roli. Ziemie wzdłuż życiodajnej rzeki nie były jednakowo urodzajne, dlatego początkowo Egipt dzielił się na dwa obszary o dużym zróżnicowaniu geograficznym.

W dolinie Nilu rozciągał się Górny Egipt, którego granice wyznaczały pierwsza katarakta na południu i Memfis na północy. W delcie Nilu znajdował się Dolny Egipt o bardziej pustynnym obszarze. Zjednoczenie dwóch państw nastąpiło około 3100 roku p.n.e., prawdopodobnie za sprawą przywódcy o imieniu Narmer lub Menes.

Spójrzmy teraz na estampaże po obu stronach mapy.

Estampaże to odciśnięte na papierze napisy i płaskorzeźby. Archeolodzy odbijali je w odkrywanych przez siebie grobowcach i świątyniach. Przykładali mokry papier do dekoracji na ścianach i tak kopiowali wizerunki. Ta metoda nie była bez wad – przyłożenie mokrego papieru do powierzchni reliefu zwykle bezpowrotnie niszczyło polichromię, która odchodziła od ściany razem z papierem. Z drugiej strony, odciski te stanowią często jedyną dokumentację budowli, które uległy zniszczeniu w wyniku działalności rabusiów, odrywających fragmenty ścian. Taki los spotkał m.in. grobowiec Chaemhata. Jednak zachowały się estampaże z tego grobu. Jeden przedstawia właściciela grobu, a drugi faraona Amenhotepa III [czyt. trzeciego]