Wnętrza świątyń oraz grobowców zdobiły malowidła ścienne oraz reliefy, czyli płaskorzeźby. Przedstawiały zarówno sceny religijne,  jak również sceny z życia codziennego, zwierzęta czy rośliny.

Egipskie malowidła są do siebie bardzo podobne. To dlatego, że istniały zasady, według których je wykonywano. Na ścianie malowano czerwoną siatkę, która ułatwiała przerysowanie malowidła z gotowego wzoru wykonanego na kamiennej płytce. Fragment takiego wzornika widzimy na wystawie. 

W tamtych czasach zasady malowania były następujące: wizerunek postaci stojącej dzielono na wysokość 19 kratek, a postaci siedzącej na 15 kratek. Głowa z szyją zajmowała dwa rzędy kratek, włosy jeden rząd, tułów – cztery kratki, odcinek od pasa do kolan – sześć kratek, a od kolan do stóp – sześć.

Postaci miały różną wysokość, która była uzależniona od ich pozycji społecznej. Artyści starali się przedstawiać świat z różnych kątów widzenia, dlatego postaci były jednocześnie przedstawiane z boku i od przodu: głowę, tors i nogi pokazywano bokiem, a oczy i ramiona – od przodu.

Prezentowany tu zabytek mógł być wzornikiem, na którym w siatce proporcji rozrysowywano sceny lub wizerunki, które później przenoszono na ściany.