Zanim wynaleziono papier, Starożytni Egipcjanie pisali na papirusie. Wykonywano go z łodyg trzciny papirusowej, która rosła w pobliżu Nilu. Był on krojony na cienkie, ale szerokie pasy, które moczono, a następnie układano obok siebie tak, żeby brzegi nachodziły na siebie. Kolejną warstwę układano w poprzek. Na gotowy arkusz kładziono kamienną płytę i suszono na słońcu, a następnie wygładzano. Tak przygotowane arkusze często łączono w zwoje za pomocą kleju z mąki, wody i octu. Na jeden zwój składało się około 20 arkuszy papirusu.

Hieroglify, czyli najstarsze pismo Egipcjan składało się z wielu znaków o różnych znaczeniach. Początkowo były używane do pisania wszelkiego rodzaju tekstów. Z czasem zaczęto upraszczać znaki, co doprowadziło do wytworzenia pisma hieratycznego – widocznego na prezentowanym papirusie z fragmentem Księgi Umarłych.

Papirusy były bardzo drogie, dlatego do zapisywania tekstów takich jak domowe notatki, wiadomości czy listy używano ostrakonów. Są to fragmenty naczyń glinianych, rzadziej odłamki kamieni, które znajdziemy po przeciwnej stronie. Wiele ostrakonów zawierało fragmenty wypracowań lub tekstów, które przepisywano w ramach nauki pisania. Na jednym z ostrakonów prezentowanych na wystawie, ktoś napisał prawdopodobnie list do matki, ale ze względu na dużą liczbę błędów ciężko go zrozumieć. Nie są to również hieroglify, tylko pismo koptyjskie, które było używane w Egipcie w późniejszych czasach.